Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣ

Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την Κατοχή (1941-1944) και τον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) η Ελλάδα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γιατρέψει τις πληγές της και να ορθοποδήσει. Τότε ήταν που εμφανίστηκε στα περίπτερα ένα εβδομαδιαίο έντυπο για παι­διά με τίτλο «Ο Μικρός Ήρως» (ήρως στη γλώσσα της εποχής ήταν ο ήρωας). Πρόκειται για το μακροβιότερο παιδικό περιοδικό, καθώς κυκλοφορούσε από το 1953 έως το 1968, οπότε και διακόπηκε απότομα στο τεύχος 798 από τη λογοκρισία της Χούντας. Έκτοτε ε­πανεκδόθηκε αρκετές φορές.

Ο συγγραφέας του περιοδικού Στέλιος Ανεμοδουράς (με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης) και ο σκιτσογράφος Βύρων Απτόσογλου προσπάθησαν να αμβλύνουν τις οδυνηρές συνέ­πειες του Πολέμου, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού που είχαν μόλις προηγηθεί. Με το έργο τους τροφοδότησαν τη φαντασία των πιτσιρικάδων της εποχής, αναδεικνύο­ντας την αγάπη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, την περηφάνια για την πατρίδα, τον αγώνα κατά του βάρβαρου ολοκληρωτισμού, το µίσος κατά της τυραννίας, την πίστη στην εθνική ομοψυχία και την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
«Νομίζω πως τον κρύβει στην κουζίνα».

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα, 
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό, 
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση;

«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτές,
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, 
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει!»

Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί, 
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο.
Θα σου αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ τον Χ-2.

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά, 
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες,
χωρίς τον Σπίθα ίσως να ’ταν πιο καλά, 
παρόλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική, 
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι, 
σκέφτομαι, λέω: «Πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει!»

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή, 
μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες στην πείνα, 
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη «Χι»
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση;

«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτές,
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, 
θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει!»

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό, 
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ, 
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι’ αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σου ’μαθε τσοπάνος
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ’χει πει κανένας για κανένα, 
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω:
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα!

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;
Όπου κι αν είσαι, θα ’χεις γεράσει,
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση!